Αλέξανδρος Κομπόγιωργας: "Ο ηθοποιός καλείται σήμερα να παλέψει με κακούς δράκους, μάγισσες και ξωτικά, ελπίζοντας σε έναν καλύτερο κόσμο."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Πέρυσι τέτοια εποχή, η απάντηση μου σε αυτή σας την ερώτηση θα ήταν διαφορετική. Το τελευταίο διάστημα οι εξελίξεις σε όλο τον πλανήτη είναι ραγδαίες. Με την πανδημία του Κορονοϊού αισθάνομαι ότι τα πράγματα αναπροσαρμόζονται σε όλα τα επίπεδα. Στην Ελλάδα, στη χώρα που γέννησε το θέατρο, όσοι από εμάς το υπηρετούμε, αισθανόμαστε ανυπεράσπιστοι παρά τα κάποια ελάχιστα μέτρα στήριξης που έχουν δοθεί στους ανθρώπους του πολιτισμού. Θα χρειαστεί για ακόμα μια φορά να παλέψουμε μόνοι μας, με μόνο μας όπλο την αγάπη για την τέχνη μας. Φυσικά, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο για εμάς. Από την πρώτη μέρα που τελείωσα τη σχολή, αυτό μου έγινε σαφές. Ο ηθοποιός καλείται σήμερα να παλέψει με κακούς δράκους, μάγισσες και ξωτικά, ελπίζοντας σε έναν καλύτερο κόσμο. Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες.

Πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Σεβόμενοι τους συνανθρώπους μας και τη φύση που μας περιβάλει. Ο σεβασμός γεννά ευγενή αισθήματα, που αυτή την εποχή είναι πολύτιμα και αναγκαία για όλους μας.

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι του εγκλεισμού;

Το πιστεύω απόλυτα. Φάνηκε άλλωστε και την εποχή που όλοι ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτι μας. Ο κόσμος βρήκε διέξοδο μέσα από τις Τέχνες. Άκουσε μουσική, παρακολούθησε θέατρο, συναυλίες μέσα από το internet, τα μουσεία ανά τον κόσμο έδωσαν την δυνατότητα να τα επισκεφθεί ο καθένας μέσω του internet. Τα παιδιά ζωγράφισαν μαζί με τους γονείς τους, έκαναν κατασκευές. Τις μέρες εκείνες έκανα βόλτες με τα πόδια και έβλεπα σε κάποια μπαλκόνια κρεμασμένα πολύχρωμα πανό με το σύνθημα «Μένουμε Σπίτι», ζωγραφισμένα από παιδιά. Ήταν κάτι που με συγκίνησε πολύ. Αυτό όμως αποδεικνύει περίτρανα τη δύναμη της Τέχνης, αφού κατά τη γνώμη μου η Τέχνη φωτίζει τα σκοτάδια του ανθρώπου. Γι αυτό και η κάθε κυβέρνηση οφείλει να δώσει την δέουσα σημασία, έτσι ώστε η τέχνη να μπορέσει να υπάρξει. Άλλωστε, δεν πιστεύω πως ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο, για να βγάλουμε λεφτά και να αγοράσουμε το σύμπαν! Ήρθαμε για να ζήσουμε σε έναν φωτεινό κόσμο που η Τέχνη μπορεί να μας προσφέρει.

Πού ήσασταν πριν την πανδημία;

Με την εταιρία θεάτρου «Νεάπολις», όπου είμαι μέλος, παρουσιάζαμε στο θέατρο Φούρνος τον «Δον Κιχώτη», το κλασσικό αριστούργημα του Θερβάντες, σε σκηνοθεσία του Αγγέλου Χατζά. Στο έργο αυτό, συμμετείχα με την δεύτερη επαγγελματική μου ιδιότητα, αυτή του σκηνογράφου κι ενδυματολόγου. Δυστυχώς, όπως όλα τα θέατρα, έπρεπε να σταματήσουμε τις παραστάσεις μας. Ελπίζουμε τον Οκτώβριο να μπορέσουμε να συνεχίσουμε.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Από άγνοια κινδύνου, μάλλον! Πολύς κόσμος το επιλέγει και την ίδια στιγμή πολύς κόσμος το εγκαταλείπει. Στην Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, όπου φοίτησα, μας έλεγαν να γίνουν ηθοποιοί μόνον όσοι δεν θέλουν να ασχοληθούν με κάτι άλλο και πως, αν κάποιος έχει κάποια άλλη εναλλακτική, ας επιλέξει αυτή και όχι το επάγγελμα του ηθοποιού. Όταν μας το είπαν, το κράτησα χωρίς όμως να το καταλάβω. Αργότερα -και όχι πολύ αργότερα- το κατάλαβα. Το θέατρο σε καλεί να υπηρετήσεις το ίδιο το θέατρο και όχι να το χρησιμοποιήσεις για την προσωπική σου προβολή.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Έζησα πάρα πολλά περιστατικά όλα αυτά τα χρόνια, αυτό όμως που μου έρχεται στο μυαλό είναι, όταν έπαιζα στο Εθνικό Θέατρο, στην παράσταση «Η αγάπη και τα τρία πορτοκάλια», σε σκηνοθεσία της Κάρμεν Ρουγγέρη. Στην επίσημη πρεμιέρα, έχοντας τελειώσει μόλις την σχολή, είχα παρά πολύ άγχος. Ο ρόλος ήταν μεγάλος και ήθελα να είμαι καλός. Κάποια στιγμή λοιπόν κι εν μέσω ξιφασκίας έπεσα από τη σκηνή, με αποτέλεσμα να ανοίξει το κεφάλι μου και να τρέξει αίμα. Φυσικά εγώ πήδηξα πάλι πάνω στη σκηνή και συνέχισα την παράσταση, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα! Δεν μπορούσα να φύγω από την σκηνή και έτσι οι συνάδελφοι μου κάθε τόσο μου έφερναν χαρτοπετσέτες, για να σκουπίσω το αίμα. Ο κόσμος στο τέλος της παράστασης δεν κατάλαβε τίποτα, ευτυχώς!

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Λόγω συνθηκών, δεν μπορώ να σχεδιάσω οτιδήποτε μακροπρόθεσμα. Υπάρχουν σκέψεις και όνειρα για επόμενα βήματα, αλλά είμαι επιφυλακτικός ακόμα. Για την ώρα, θα απολαύσω όσο γίνεται περισσότερο το καλοκαίρι.

Κλείνοντας, ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να μην ξεχνούν να ονειρεύονται, να αγαπούν και φυσικά να έχουν όλοι ένα υπέροχο καλοκαίρι!