Άντα Γιαννουκάκη: "Δεν θέλω να είμαι η Άντα που ενσαρκώνει έναν ρόλο, αλλά ο ρόλος που τον ενσαρκώνει η Άντα."

Ήταν όνειρό σας να γίνεται ηθοποιός ή προέκυψε;

Νομίζω και τα δύο. Ήταν ένα κρυφό μου όνειρο που προέκυψε. Όλες οι μνήμες των παιδικών μου χρόνων είναι γεμάτες από σκετσάκια και αυτοσχέδιες θεατρικές σκηνές στη γειτονιά. Μεγάλωσα στην επαρχία, δυστυχώς ακόμη και σήμερα τα ερεθίσματα στις επαρχίες είναι ελάχιστα.

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη παράσταση που παρακολούθησα, ήταν ένας θίασος που έκανε περιοδεία και είχε φτάσει μέχρι το Διδυμότειχο. Είχα μαγευτεί τόσο πολύ, κοιμόμουν για ένα μήνα με το πρόγραμμα της παράστασης κάτω από το μαξιλάρι μου. Από τότε η αυλή του σπιτιού μου είχε μετατραπεί σε θεατρική σκηνή, μάζευα τα παιδιά της γειτονιάς και κάθε απόγευμα παίζαμε θέατρο. Έγραφα και μικρά σκετσάκια και τα έκρυβα κάτω από το χαλί του δωματίου μου. Μεγαλώνοντας ο πρώτος μου στόχος ήταν η καλών τεχνών, επειδή ντρεπόμουν να πω ακόμη και στον εαυτό μου ότι θέλω να γίνω ηθοποιός είχα αποφασίσει να γίνω σκηνογράφος. Ευτυχώς δεν πέρασα και κάπου εκεί μέσα στην πρώτη μου μεγάλη απογοήτευση αποφάσισα να ομολογήσω και να κυνηγήσω το κρυφό όνειρο μου.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Αυτή την περίοδο θα με βρείτε στο θέατρο Vault, στο έργο του Νικολάι Λεσκώφ "Η Λαίδη Μάκβεθ του Μτσένσκ". Σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι.

Ποιος από τους ρόλους που έχετε ενσαρκώσει πάνω στο σανίδι πιστεύετε πως είναι πιο κοντά στον πραγματικό σας χαρακτήρα.

Μέσα από τη διαδικασία έρευνας, ανάλυσης και αναζήτησης ενός ρόλου πάντα μπορείς να βρεις στοιχεία του χαρακτήρα σού. Η δική μου άποψη είναι πως δεν χρειάζεται να στεκόμαστε σ' αυτά. Έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον ν' αφήνεις στην άκρη τον εαυτό σου και να δημιουργείς τον κάθε ρόλο απ' την αρχή μέσα από τα δικά του βιώματα χρησιμοποιώντας τα δικά σου εκφραστικά μέσα. Δεν θέλω να είμαι η Άντα που ενσαρκώνει έναν ρόλο, αλλά ο ρόλος που τον ενσαρκώνει η Άντα.

Πιστεύετε πως η κρίση έχει επηρεάσει τον χώρο σας;

Το επάγγελμα του ηθοποιού, των σκηνοθετών και όλων των συντελεστών του θεάτρου γενικότερα είναι από τη φύση του επισφαλές. Είχε πάντα δυσκολίες και θα συνεχίσει να έχει. Τουλάχιστον αυτό συνηθίζουμε να λέμε και κατά κάποιο τρόπο καθησυχαζόμαστε. Στην περίοδο της κρίσης σίγουρα τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Αν κοιτάξουμε όμως τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία ίσως η κρίση είναι μια ευκαιρία για να πάμε παρακάτω, να εξελιχθούμε. Άλλωστε η ιστορία έχει αποδείξει πως η τέχνη πάντα ανθίζει σε δύσκολες περιόδους. Τα μεγαλύτερα έργα έχουν γεννηθεί μέσα από αβάσταχτο πόνο και λύπη.

Όλο και πιο πολύ νέοι άνθρωποί ακολουθούν τον δρόμο του ηθοποιού, ποια πιστεύετε πως είναι τα κίνητρα αυτής της κίνησης;

Δεν ξέρω αν έχω απάντηση. Πιστεύω πως υπάρχει μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων που επιλέγουν να ασχοληθούν με την υποκριτική γιατί έχουν την ανάγκη να εκφραστούν, να δημιουργήσουν, να επικοινωνήσουν την αλήθεια τους. Γιατί έχουν μεράκι, αγάπη. Και υπάρχει και μια άλλη μερίδα ανθρώπων που έχει την ψευδαίσθηση πως η δουλειά μας είναι εύκολη, με φώτα, συνεντεύξεις, κοσμικές εκδηλώσεις, φωτογράφους και δόξα.

Υπάρχει κάποιο θεατρικό έργο που είναι όνειρο ζωής να συμμετέχετε στο ανέβασμά του;

Πολλά! Πάρα πολλά! Αν και πρέπει να ομολογήσω πως έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Τσέχωφ. Ο κόσμος του Τσέχωφ είναι ένα ανεξάντλητο μαγικό κουτί. Με συγκλονίζει ο τρόπος γραφής του, ο τρόπος που αποτυπώνει τη σχοινοβασία της ανθρώπινης ψυχής, αυτό το μείγμα καυστικού χιούμορ και καταδίκης, που είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς αν πρέπει να γελάσει ή να συγκινηθεί, αν ο Τσέχωφ σοβαρολογεί, παίζει, ειρωνεύεται ή σατιρίζει.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Ίσως ακουστεί κλισέ αλλά το μόνο που επιθυμώ για τη νέα χρονιά είναι υγεία! Ε και λίγη τύχη. Όλα τα άλλα έρχονται μετά, είναι πολυτέλειες.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να κάνουμε μια προσπάθεια να υπερβούμε τις αποστάσεις μεταξύ μας για να μπορέσουμε να αλληλοφωτιστουμέ και να εξελιχθούμε! Αισθάνομαι ότι ο κόσμος έχει γίνει ψυχρός, χωρίς συμπόνια και αυτό με τρομάζει.