Η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη από το “Θέατρο του Άλλοτε”

Πόσες φορές έχουμε ξενυχτίσει με το ιδιαίτερο έργο του αγαπημένου συγγραφέα Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «Η Φόνισσα»; Χθες το βράδυ ένιωσα ότι οι λέξεις, τα θαυμαστικά και οι τελείες πήραν σάρκα και οστά. Γέμισαν με συναισθήματα, μελωδίες, σκέψεις και τρόμο την αίθουσα του θεάτρου και όλα τα άτομα που βρεθήκαμε εκεί το σίγουρο είναι ότι δεν θα λησμονήσουμε ποτέ αυτή την παράσταση!

Το «Θέατρο του Άλλοτε» μας έχει συνηθίσει σε θεατρικές μεταφορές λογοτεχνικών κειμένων και παραστάσεις που ακονίζουν το μυαλό, δίνουν μια άλλη ματιά στο συναίσθημα και μετά από κάθε έργο τους ποτέ δεν είμαστε πια οι ίδιοι. Είναι μια «ανάσα» που όλοι την έχουμε ανάγκη για να ξεφύγουμε από το βαλτώδες τώρα και να κάνουμε βήματα προς το ελεύθερο μέλλον.

Καταρχάς να επικροτήσω θερμά την σκηνοθέτη του έργου και ηθοποιό της παράστασης, Βαρβάρα Δουμανίδου! Αναπτύσσει επί σκηνής όλη την δυναμική του λογοτεχνικού κειμένου και μέσα από κάποια σκηνοθετικά «τρικ» προς το τέλος της παράστασης κάνει τους θεατές κομμάτι του έργου, δημιουργώντας τους διαφορετικά και έντονα συναισθήματα. Η ερμηνεία της στον ρόλο της Δελχαρώς εξαιρετική!

Η ηθοποιός, Τζώρτζια Βογιατζόγλου, που ερμηνεύει τον ρόλο της Φραγκογιαννούς καθηλώνει με την δύναμη της ερμηνείας της. Μέσα από τον λόγο, τις κινήσεις και το βλέμμα αγγίζει μια ιδιαίτερη και πολυσυζητημένη ηρωίδα με σεβασμό. Καμιά υπερβολή, όλα με το μέτρο που απαιτεί η στιγμή! Θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου το βλέμμα της που με έκανε να λυπηθώ και όχι να μισήσω την θεία Χαδούλα.

Με ποια λόγια να περιγράψω την σπουδαία ερμηνεία του ηθοποιού Δημήτρη Βασιλειάδη στον ρόλο του Παπαδιαμάντη; Μια σκηνοθετική παρέμβαση που ανέδειξε παραπάνω το έργο! Αποστήθισε όλο το κείμενο και μιλάει την ιδιόμορφη αυτή διάλεκτο σαν να είναι η μητρική του γλώσσα και την χρησιμοποιεί συνέχεια στην καθημερινότητά του. Η μεταμφίεση εξαιρετική, νομίζεις ότι βλέπεις τον ίδιο μπροστά σου με σάρκα και οστά. Μέσα από τον τρόπο που «αγκαλιάζει» το υπαρκτό αυτό πρόσωπο κάνει τον θεατή να αισθανθεί ότι βρίσκεται στην κάμαρα την ώρα που γραφόταν το έργο, χάνεις την αίσθηση του χώρου και του χρόνου! 

Η ηθοποιός Όλγα Καλαμαρά, είναι ένα πρόσωπο επί σκηνής που γεννάει πολλές ερμηνείες στους θεατές. Απλοϊκή στο κατάλευκο ρούχο της και ταυτόχρονα δυναμική μέσα από τα λόγια της καθηλώνει το βλέμμα, την σκέψη και το συναίσθημα του θεατή!

Η Νατάσα Κοψαχείλη με την γαλήνια και μελωδική φωνή της και την άψογη ερμηνεία των μουσικών κομματιών της παράστασης είναι μια ονειρική ανάπαυλα εν μέσω θανάτου και τρέλας.

Η ηθοποιός, Μαρία Σεμερτζίδου, ερμηνεύοντας τον ρόλο της Αμέρσας με στοιχεία από το τότε και το τώρα κάνει τον θεατή να ανακαλύψει δικά του κομμάτια στην προσωπικότητα και την εξέλιξη αυτού του ρόλου!

Οι ηθοποιοί Βάλια Γκαγκάτση, Δημήτρης Ελιάς, Παναγιώτης Καβαλιεράκης, Στέργιος Κωνστατζίκης, Θεοδώρα Κωστάκου και Νίκος Νικολαΐδης υποδύονται διαφορετικούς και παραπάνω από έναν ρόλους στο έργο. Όλους τους αγγίζουν με σεβασμό, αναδεικνύοντας όλες τις πτυχές του προσώπου και της δυναμικής που έχει στην εξέλιξη της ιστορίας!

Τέλος μην ξεχάσω να αναφέρω τα ανερχόμενα και πολλά υποσχόμενα ταλέντα της παράστασης, της δύο μικρές Ρόζα Καβαλιεράκη και Ελπίδα Τσαρδάκα! Μας συγκίνησαν με τις ερμηνείες τους!

Το σκηνικό είναι ακριβώς ότι χρειάζεται για την εξέλιξη της ιστορίας, να σε κάνει να νιώσεις την θαλπωρή ενός σπιτιού της εποχής και να μην κουράζει και «φορτώνει» το βλέμμά!

Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους συντελεστές του έργου που αναδεικνύουν ένα μεγάλο θέμα και πρόβλημα του παρελθόντος, του παρόντος και δυστυχώς θα το συναντάμε και στο μέλλον αν δεν αλλάξουμε μυαλά!

Τα θερμά μου συγχαρητήρια σε όλους σας που προσφέρατε, για ακόμα μία φορά, στο κοινό της Θεσσαλονίκης ένα θέαμα που γεννά συναισθήματα, πλάθει ιδέες και δημιουργεί μια ακτίνα αισιοδοξίας για το αύριο. Γιατί μέσα από τον θάνατο μπορεί να γεννηθεί και να δυναμώσει η ζωή!