Καλλιρρόη Βελέντζα: "Οι άνθρωποι καταφεύγουν σε κάθε μορφή τέχνης από μία εσωτερική ώθηση."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Νομίζω πως στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο μέρος του τι είναι για εμένα "ηθοποιός" βρίσκεται στη διατύπωση της ερώτησής σας. Ο Δημήτρης Χορν δεν είχε πει 'Ηθοποιός σημαίνει φως'. Αυτούς τους στίχους τους έγραψε και μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις. Ο Δημήτρης Χορν τους απέδωσε διυλίζοντάς τους από την προσωπική του αλήθεια με ένα τρόπο που καταγράφηκε στο συλλογικό ασυνείδητο ως προσωπική κατάθεση. Και είναι σε ένα βαθμό προσωπική κατάθεση. Για εμένα η λέξη "ηθοποιός" δε φέρει κάποια αόριστη έννοια, είναι ένα επάγγελμα όπως όλα, απλά με ένα ιδιότυπο αντικείμενο εργασίας, το οποίο περίπου περιέγραψα παραπάνω. Αν ήθελα να είμαι πολύ αναλυτική θα έλεγα ότι το αντικείμενο εργασίας το ηθοποιού είναι να θέτει,μέσω συγκεκριμένης τεχνικής διαδικασίας, τον εαυτό του στη διάθεση ενός άλλου, συνήθως φανταστικού χαρακτήρα, ως δοχείο αλλά και ως μέσον, με προσωπική κατάθεση όπου αυτή είναι απαραίτητη. Το αντικείμενο εργασίας του ηθοποιού λοιπόν κατά τη γνώμη μου είναι αυτό το "ποιείν ήθος" της ετοιμολογίας της λέξης, το οποίο καμία σχέση δεν έχει με την ηθική, αλλά με τον χαρακτήρα, και δεν εννοώ την προσωπικότητα του ηθοποιού η οποία εκτός σκηνής προσωπικά με αφήνει αδιάφορη (βέβαια για τον κάθε ηθοποιό αποτελεί σκηνικό εργαλείο, οπότε φυσικά κι επί σκηνής είναι σημαντικός παράγοντας) αλλά τον χαρακτήρα του έργου που υπηρετεί κάθε φορά.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Το θεωρό δύσκολο να βελτιώσουμε την κατάσταση όμως θεωρώ ότι υπάρχει μία πολύ πρόσφορη συγκυρία ώστε να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Η παρούσα, ομολογουμένως πολύ δύσκολη συνθήκη, έφερε στην επιφάνεια κακώς κείμενα πολλών ετών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μπει σε πρώτο πλάνο η ανάγκη, να συσπειρώσει και να οδηγήσει τον κλάδο σε διεκδικήσεις. Ο λόγος που το θεωρώ δύσκολο να βελτιωθούν τα πράγματα είναι διότι παρόλη τη συγκυρία, όταν ο κάθε άνθρωπος, με μία τέτοια αφορμή, αφουγκράζεται την ανάγκη του και διεκδικεί τα δικαιώματά του, έχει την τάση να προτάσσει την προσωπική του ανάγκη η οποία πολύ συχνά αντικρούεται με την ανάγκη του διπλανού του και αυτό αντί να οδηγήσει σε συσπείρωση, οδηγεί σε ρήξη-με παράδειγμα αποτελέσματος την άνευ προηγουμένου, λυπηρή σύγκρουση δύο πολύ σημαντικών θεατρικών κλάδων αυτή τη στιγμή. Νομίζω ότι θα ήταν πολύ γόνιμο να δούμε τα πράγματα σφαιρικά, με μία ψυχραιμία και κάποια απόσταση και να κρίνουμε με βάση ποιο είναι το συλλογικό συμφέρον και το δίκαιο έτσι ώστε να διεκδικήσουμε συλλογικά, από κοινού ότι πραγματικά θα είναι ευεργετικό τόσο για την τέχνη όσο και για τον εργασιακό μας κλάδο, τόσο για σήμερα όσο και για το μέλλον.

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι του εγκλεισμού;

Νομίζω ότι είναι ο μόνος τρόπος. Δε μπορώ να φανταστώ έναν άνθρωπο που κατά την περίοδο του εγκλεισμού δε στράφηκε σε κάποια μορφή τέχνης για να ανακουφιστεί, δεν άκουσε ένα τραγούδι ή δεν είδε μία ταινία ας πούμε. Ανεξάρτητα από την προσωπική μας αισθητική, όλοι καταφεύγουμε στην τέχνη. Θεωρώ ότι κατά την διάρκεια του εγκλεισμού ήταν σε πολύ υψηλή θέση στην ιεράρχηση των αναγκών.

Πού ήσασταν πριν την πανδημία;

Ήμουν στην Αθήνα, όπου εργαζόμουν ως ηθοποιός και σκηνοθέτης στις παραστάσεις "Μαμ" του Σάκη Σερέφα και "Η μπάντα του δάσους" της Ελένης Ευταξοπούλου στο θέατρο Άβατον, με εξαιρετικούς συνεργάτες. Οι παραστάσεις είχαν ολοκληρωθεί μέχρι τα μέσα του Φεβρουαρίου. Ευτυχώς, παράλληλα εργαζόμουν και εργάζομαι ως υπάλληλος γραφείου σε εκδοτικό οίκο και το αναφέρω διότι εάν δεν υπήρχε η πρωινή δουλειά μου στην οποία τέθηκα σε αναστολή, με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε ο χώρος της τέχνης συλλογικά, θα είχα μηδενική υποστήριξη και έσοδα για όλους αυτούς τους μήνες.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Δεν ξέρω αν είναι αύξον ο αριθμός. Νομίζω σταθερά οι άνθρωποι καταφεύγουν, όχι μόνο στο θέατρο αλλά και σε κάθε μορφή τέχνης, από μία εσωτερική ώθηση. Έχει πολλά θέλγητρα και πολλή γοητεία ως επάγγελμα, σε διδάσκει πολλά και αναπτύσσει την ενσυναίσθηση, υπάρχουν πολλά λογικά -αν και ιδεαλιστικά- επιχειρήματα ώστε να υποστηρίξει κάποιος την επιλογή του να γίνει ηθοποιός. Όμως δε νομίζω ότι τη στιγμή της απόφασης όλα αυτά είναι απολύτως συνειδητοποιημένα. Μάλλον ενστικτωδώς οδηγούμαστε στην τέχνη. Δεν το έχω ξεκαθαρίσει όλα αυτά τα χρόνια παρόλο που είναι η πρώτη ερώτηση που σου γίνεται στη δραματική σχολή: "Γιατί θες να γίνεις ηθοποιός;"

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Μα όλη η σκηνική εμπειρία είναι μία "περίεργη κατάσταση". Μετά χαράς θα μνημονεύσω τις ακραίες αυτοσχεδιαστικές επιλογές που γίνονταν κάθε βράδυ στο "Μαμ" από τους συναδέλφους Έκτορα Γασπαράτο και Κωνσταντίνο Πασσά που με έκαναν να βιώνω την παράσταση με τόση ένταση κι αγάπη.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Νομίζω ότι τα σχέδια αυτή την περίοδο είναι μία πολυτέλεια. Μέρα με τη μέρα προσαρμόζομαι στις νέες συνθήκες και αποφασίζω πως θα κινηθώ σήμερα, άντε το πολύ αύριο. Επιθυμώ να επιστρέψω στο θέατρο αλλά προσπαθώ να μην ανυπομονώ γι' αυτό. 

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;΄

Ψυχραιμία. Στα πάντα ψυχραιμία. Είναι σωτήρια.