Κώστας Ξυκομηνός "Ηθοποιός είναι αυτός που διαπλάθει χαρακτήρα και όχι εκείνος που απλώς φτιάχνει-δείχνει ένα χαρακτήρα."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ηθοποιός. Από το ουσιαστικό ήθος και το ρήμα ποιώ.

Προτιμώ να το εννοώ ως αυτός που διαπλάθει χαρακτήρα και όχι εκείνος που απλώς φτιάχνει- δείχνει ένα χαρακτήρα.

Αυτός που θα φωτίσει το βαθύτερο είναι του ανθρώπου, τον νου, και τις πράξεις του. Η αναπαράσταση της πραγματικότητας διαμέσου του θεάτρου γίνεται για να κατανοήσουμε τον κόσμο και να διευρύνουμε την συνείδηση μας.

Ο ηθοποιός, μέσω του λόγου των συγγραφέων, καλείται να υπενθυμίζει στο κοινό αλλά και στον ίδιον, τις πανανθρώπινες αξίες της αγάπης, της αδερφοσύνης, της ελευθερίας, της ισότητας, τον σεβασμό στην φύση και στον συνάνθρωπο μας, την δικαιοσύνη, την ενσυναίσθηση και τόσες άλλες αξίες που λαμπρύνουν την ύπαρξη μας.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Στην παράσταση "Με λένε Έμμα" (( People, places and things) του βραβευμένου Βρετανού συγγραφέα Ντάνκαν ΜακΜίλαν σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο Σύγχρονο Θεάτρο κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 έως 19 Νοεμβρίου. Το έργο τολμά να μιλήσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τις εξαρτήσεις και τον αγώνα του ανθρώπου να επιβιώσει στον σύγχρονο κόσμο. Είναι μια παράσταση δυνατών εντάσεων και κινηματογραφικών εναλλαγών με μια εξαιρετική ομάδα συναδέλφων.

Και κάθε Κυριακή στις 21:00 στο OPEN TV στην σειρά εποχής " Το Κόκκινο Ποτάμι" του Μανούσου Μανουσάκη. Βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Χάρη Τσιρκινίδη και μεταφέρει στον θεατή, μέσα από την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα που βρέθηκε στην δίνη των γεγονότων, το δράμα και τον αφανισμό αθώων Ελλήνων του Πόντου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Εκεί υποδύομαι ένα ιστορικό πρόσωπο νεότουρκου αξιωματούχου. Χαίρομαι πολύ που το τηλεοπτικό κοινό έδειξε θεαματική ανταπόκριση από τα πρώτα επεισόδια. Επιτέλους η καλή μυθοπλασία επιστρέφει στην μικρή οθόνη.

Από "Το Κόκκινο Ποτάμι" OPEN TV 

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Νομίζω ότι τα κίνητρα είναι διαφορετικά για τον καθένα. Σε γενικές γραμμές φαντάζομαι πως κάποιοι, την τέχνη της υποκριτικής την βλέπουν ως καταφύγιο της ευαισθησίας τους μέσα στις άνυδρη εποχή που ζούμε, άλλοι ως φωνή διαμαρτυρίας, κάποιοι γιατί δεν αντέχουν τον εαυτό τους και επιθυμούν να μεταμορφώνονται, κάποιοι άλλοι το επιλέγουν από ναρκισσιστική επιθυμία και μεγάλη ματαιοδοξία.

Άλλωστε ζούμε στην εποχή της εικόνας και στην κοινωνία του θεάματος. Το φαίνεσθε είναι πολύ ισχυρό και ελκυστικό στον σύγχρονο κόσμο.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Κάθε παράσταση είναι ένα ταξίδι. Εμείς οι ηθοποιοί μοιάζουμε με τα πληρώματα των πλοίων. Περνάμε και δουλεύουμε μαζί μεγάλο χρονικό διάστημα. Μοιραζόμαστε χαρές, λύπες, αγωνίες, άγχος, θυμό, κούραση, προσωπικά θέματα. Με τον καιρό δενόμαστε. Όταν φτάσουμε στον προορισμό νιώθεις μια συνύπαρξη χαράς και λύπης. Χαρά για την εμπειρία που βίωσες και λύπη για το εφήμερο της τέχνης του θεάτρου. Αλλά η αποχαιρετιστήρια ευχή πάντα είναι να συνταξιδεύσουμε ξανά. Κάποιοι το αισθάνονται κάποιοι το λένε τυπικά. Εξαρτάται.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Και μόνο ότι καλούμαι ως ηθοποιός πάνω στην σκηνή να μεταβάλλω την υπόστασή μου, να ανασύρω την βαθύτερη αλήθεια μου, να την επικοινωνήσω σε ένα άγνωστο κοινό ,να συνδεθώ μαζί του και να αναπαραστήσω την ζωή μέσα από συνθήκες ψευδαίσθησης, είναι πολύ περίεργο και παράδοξο κάθε φορά που το βιώνω.

Από την παράσταση " Με λένε Έμμα" 

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Ναι! Κι είναι πολύ ωραίο να βλέπεις νέους ανθρώπους που βιώνουν την οικονομική και αξιακή κρίση, να επιλέγουν θεατρικές παραστάσεις στην έξοδο τους.

Σ' αυτό συνέβαλε και το ότι, οι καλλιτέχνες του θεάτρου , έστω και λίγο καθυστερημένα, εντόπισαν και άγγιξαν το τι μας συμβαίνει τώρα.

Στην θεαματική, σε αριθμό παραστάσεων, εποχή που ζούμε, το νεανικό κοινό έχει πιο εκπαιδευμένα αντανακλαστικά από τις προηγούμενες γενιές, στο να ανακαλύπτει και να συνομιλεί με τις νέες θεατρικές τάσεις.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας;

Από τον Νοέμβριο θα ξεκινήσω πρόβες με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Θανάση Δόβρη για το έργο του Καταλανού Carles Batlle "Πειρασμός", που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στις 3 Φεβρουαρίου, στο θεάτρο Skrow. Εκεί θα έχω τον ρόλο ενός Μαροκινού που φτάνει απ' την Αφρική στην Ευρώπη, στο σπίτι ενός Ισπανού αντικέρ , με τις γνωστές πια βάρκες-φέρετρα, για να βρει την κόρη του. Θα είμαι μαζί με την Ζωή Μυλωνά και τον Σεραφείμ Ράδη. Επίσης διαβάζω ένα κινηματογραφικό σενάριο με προοπτική το καλοκαίρι να γυριστεί ταινία.

Όσο για τις επιθυμίες μου αυτές συμπυκνώνονται στο "να έχουμε υγεία και να δημιουργούμε. "

Από την παράσταση " Το ξύπνημα της μνήμης" - Φεστιβάλ Αθηνών. 

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να υποστηρίζουν με την παρουσία τους τις προσπάθειες νέων θεατρικών ομάδων, που κάτω από δύσκολες συνθήκες και με μικρό προϋπολογισμό, δημιουργούν πολύ ποιοτικές παραστάσεις, με το μεγάλο πάθος τους, τον κόπο τους, την τόλμη τους και την ερευνητική διάθεσή τους.