Μαρίνα Πανηγυράκη: "Χωρίς την τέχνη, η ζωή μας θα ήταν πραγματικά πολύ πιο άνοστη."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Εκτός από το ποιώ ήθος ..για μένα ο ηθοποιός σχετίζεται και με τη διαρκή αναζήτηση και τη συναισθηματική διαθεσιμότητα και με ένα διαρκές παιχνίδι διαμεσολάβησης της συμπύκνωσης του χρόνου και της ζωής της ίδιας, στη σκηνή.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Σίγουρα οι μέρες που ζούμε είναι πρωτόγνωρες. Ποιος θα φανταζόταν ότι η αγκαλιά , το άγγιγμα , το χάδι θα γινόταν επικίνδυνα. Ότι όλα θα πάγωναν σε μια στιγμή και όλα όσα είχαμε δεδομένα από την επαφή μέχρι την καθημερινή μας εργασία θα άλλαζαν βάση. Η εποχή αυτή είναι δύσκολη, αλλά έχει φαντασία. Σίγουρα μεγαλύτερη απ' τη δική μας. Έτσι πιστεύω ζητά από μέρους μας να γίνουμε αντίστοιχα εφευρετικοί. Νομίζω η οξύτητα του πνεύματος σε μια τέτοια εποχή χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, όπως επίσης και η αλληλεγγύη σε όποιον το έχει ανάγκη.

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι του εγκλεισμού;

Πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες έκαναν ανέκαθεν τη δυσκολία ποίημα, τραγούδι, στίχο.. πρώτα από όλα για να «φωτίσουν» το δικό τους σκοτάδι και να μπορέσουν να επιβιώσουν οι ίδιοι κι έπειτα για να το μοιραστούν , να συγκινήσουν , να επηρεάσουν γενναιόδωρα και τους γύρω τους. Για αυτό πιστεύω ότι και να θέλουν να περιορίσουν την τέχνη, δεν περιορίζεται. Πάντα θα βρίσκει τον τρόπο και το χώρο να αναδύεται και να επιβιώνει ακόμα κι όταν η εποχή δεν το ευνοεί και να φωτίζει με το δικό της τρόπο τη ζωή μας. Πώς άλλωστε όλες αυτές τις μέρες θα ήμασταν μέσα χωρίς μουσική, ταινίες, βιβλία ..η τέχνη είναι και λίγο σαν το αλατοπίπερο. Χωρίς αυτή, η ζωή μας θα ήταν πραγματικά πολύ πιο άνοστη.

Πού ήσασταν πριν την πανδημία;

Πριν την πανδημία βρισκόμουν στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, στην παράσταση «Γιοί και κόρες» του Γ. Καλαβριανού. Η παράσταση ανέβηκε με επιτυχία στα Χανιά, διακόπηκε όμως μετά από πέντε παραστάσεις λόγω της πανδημίας. Ευτυχώς υπάρχει η διάθεση να συνεχιστεί το φθινόπωρο. Αναμένουμε επίσημα τις ανακοινώσεις και τις εξελίξεις .

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Πιστεύω υπάρχουν τόσοι λόγοι όσο και άνθρωποι. Σίγουρα όμως το επάγγελμα του ηθοποιού εμπεριέχει μια ελευθερία , μια έκφραση, μια έκθεση, παράγοντες που σε πρώτη ανάγνωση είναι ελκυστικοί σε όλους. Φυσικά είναι πολύ όμορφο που ολοένα και περισσότερος κόσμος δείχνει ενδιαφέρον και επιλέγει την υποκριτική.Eίναι παράλληλα όμως και δύσκολοακριβώς για τον ίδιο λόγο να υπάρξει και να επιβιώσει κανείς στις μέρες μας μόνο από αυτό.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Η πιο ιδιαίτερη κατάσταση που έχω ζήσει ήταν όταν έπαιζα σε μια παράσταση του Δ.Π.Θ.Πειραιά που μετακινούνταν σε χώρους και κοινωνικές δομές του Πειραιά. Τη μέρα που παίζαμε λοιπόν μέσα στη γυναικεία πτέρυγα στις φυλακές Κορυδαλλού, παρόλο που δε βρισκόμασταν σε σκηνή αλλά σε ένα μεγάλο χώρο-κελί, δε θα ξεχάσω ποτέ το τραγούδι του Γ. Παπαιωάνου που λεγόταν στην παράσταση « Άνοιξε, άνοιξε γιατί δεν αντέχω» να τραγουδιέται μαζί με εμάς και από τις γυναίκες του θαλάμου. Ήταν μια μοναδική στιγμή νομίζω για όλους μας ,ηθοποιούς και θεατές.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Είναι λίγο δύσκολο να κάνει κανείς μακροπρόθεσμα σχέδια αυτή την περίοδο, υπάρχει μεγάλο μούδιασμα. Εγώ μάλλον είχα την τύχη να βρεθώ την περίοδο αυτή στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης όπου ως φορέας θα λειτουργήσει κανονικά. Οπότε αν και δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα το πρόγραμμα, το καλοκαίρι πρόκειται να είμαι στην παιδική σκηνή, όπου θα περιοδεύσει στην επαρχεία με την παράσταση « Ιστορίες στο Τάκατάκα» του Μπερνάρ Φριό σε σκηνοθεσία της Βαλεντίνας Παπαδημητράκη και το φθινόπωρο καλώς εχόντων των πραγμάτων θα συνεχιστεί η παράσταση « Γιοι και κόρες» του Γ. Καλαβριανού.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Αυτές τις μέρες βομβαρδιζόμαστε από παντού και δεν ξέρουμε σε τι να πρωτοαντιδράσουμε. Σε έναν ιό που μας απειλεί, στην επαφή που πια δεν επιτρέπεται, στις ισορροπίες στην εργασία όλων που αλλάζουν, στα μέτρα που μας επιβάλλονται , στο περιβάλλον που καταστρέφεται γύρω μας.. πραγματικά κάθε μέρα και κάτι νέο και εμείς μουδιασμένοι να κοιτάμε γύρω σαν παρατηρητές. Δεν ξέρω πιο είναι το μήνυμα γιατί νομίζω έχουμε γεμίσει προσωπικές απόψεις, που τελικά τις διαβάζουμε αναμεταξύ μας. Για μένα το πιο σημαντικό αυτές τις μέρες που εκτός από μια κρίση υγείας, περνάμε και μια κρίση αξιών, είναι η αφύπνιση και η αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Προς τον κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως εντοπιότητας, αλλά και το περιβάλλον που μας φιλοξενεί όλους. Και μια επανάσταση, όχι όμως επιθετική, αλλά με την έννοια του επαναπροσδιορισμού της στάσης του καθένα μας προσωπικά σε σχέση με όλα αυτά που μας αφορούν.