Νίκος Ζιάζιαρης: "Ο ηθοποιός είναι ένας εργάτης κι ένας λειτουργός της τέχνης."

Από τη "Ροσσινιάδα"

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν έδωσε έναν εξαιρετικό και, θα έλεγα, ποιητικό ορισμό για την έννοια του ηθοποιού. Ένα ερμηνευτικό λεξικό θα έλεγε ότι είναι ο επαγγελματίας καλλιτέχνης που ασχολείται με την τέχνη του θεάτρου ερμηνεύοντας ρόλους στη σκηνή. Σύμφωνα με την ετοιμολογία της λέξης ο ηθοποιός είναι αυτός που ποιεί τα ήθη.

Για εμένα, ο ηθοποιός είναι ένας εργάτης κι ένας λειτουργός της τέχνης. Εργάτης διότι η δουλειά του ηθοποιού είναι κοπιαστική, καταπονεί το σώμα και το πνεύμα και κρύβει μέσα της μια συνεχή προσπάθεια. Λειτουργός, διότι το επάγγελμα του ηθοποιού είναι λειτούργημα. Η τέχνη, και ιδίως αυτή της υποκριτικής, υπό την έννοια ότι είναι μια τέχνη απτή στο ευρύ κοινό, διαπλάθει ήθη, διαμορφώνει χαρακτήρες και ευαισθητοποιεί το κοινό σε ένα μεγάλο εύρος ζητημάτων.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Αυτή την περίοδο ολοκληρώνονται οι παραστάσεις της «Εύθυμης Χήρας», που ανεβαίνει στη Σκηνή Μαρία Κάλλας (την παλιά κεντρική σκηνή της ΕΛΣ), όπου ερμηνεύω τον ρόλο του Ντανίλο. Οι τελευταία παράσταση για εμένα είναι 1 Φλεβάρη. Παράλληλα βρίσκομαι σε περίοδο μελέτης και για το επόμενο έργο στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, που είναι «ο Ορφέας Πρωθυπουργός», ένα έργο βασισμένο στην όπερα «Ορφέας» του Μοντεβέρντι. Τέλος, ξεκίνησα με τις εκπαιδευτικές δράσεις της ΕΛΣ διδάσκοντας μια σύγχρονη όπερα του Α.Σκόρδη σε εφήβους Έλληνες, πρόσφυγες και μετανάστες που θα ανέβει στις 13 και 14 Ιουνίου.

Από την "Περιπέτεια των Τεσσάρων εποχών" 

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Στην εποχή μας συμβαίνει το εξής παράδοξο. Ενώ με την τεχνολογία και όλα τα σύγχρονα μέσα οι αποστάσεις τείνουν να μηδενιστούν, οι άνθρωποι νοιώθουν περισσότερο μόνοι και θλιμμένοι. Υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία. Η τέχνη, και η υποκριτική συγκεκριμένα, είναι ένας ιερός χώρος στον οποίο δίνεται η δυνατότητα (και από την πλευρά της σκηνής και από την πλευρά του ακροατηρίου) ο άνθρωπος να εκφραστεί ειλικρινά, να συνυπάρξει ουσιαστικά και να ζήσει την μοναδική εμπειρία της δημιουργίας.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Τα άτομα που εργάζονται για μια παράσταση είναι πολλά. Από τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς, μέχρι τον σκηνογράφο και τους τεχνικούς. Θα μπορούσα να μιλήσω για το τι συναισθήματα μένουν σε εμένα, που πιθανόν να ταυτίζονται με όσα νοιώθουν και άλλοι ηθοποιοί. Νοιώθω πάντοτε ένα μούδιασμα, αυτό της επαναφοράς από τον φαντασιακό κόσμο στον πραγματικό, μια γλυκιά κούραση, από το δόσιμο και την προσπάθεια που καταβάλλεταιεπί σκηνής και βέβαια μια μεγάλη πληρότητα και ευχαρίστηση, από την σκηνική εμπειρία και το χειροκρότημα.

Από την όπερα "Διδώ και Αινείας" 

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Σκηνικά έχω την ευτυχία να έχω υπάρξει σε πολλές υπέροχες και διαφορετικές παραγωγές που μου χάρισαν πολύ ωραίες, αλλά και πολλές φορές παράξενες εμπειρίες επί σκηνής.

Από το σπαστικό γέλιο επί σκηνής στην «Νεράιδα» του Ζιροντού στη λίμνη Βουλιαγμένης (κάτι που πραγματικά δεν μου έχει ξανατύχει ποτέ επί σκηνής), τους αυτοσχεδιασμούς στην τελευταία παράσταση των «Δαιμόνων» των Καρβέλα και Κακλέα, με ένα κοινό να παραληρεί όταν με την Άννα Βίσση και τον Παναγιώτη Πετράκη αυτοσχεδιάσαμε μια ολόκληρη σκηνή, μέχρι την «Γιο Κι Χι», σε σκηνοθεσία Μ.Μαρμαρινού, όπου σε μια στιγμή απόλυτης σιωπής (από τις πολλές που απαιτούσε το θέατρο Νο) έσπασε ένας προβολέας και όλος ο θίασος παρέμεινε ακίνητος και συγκεντρωμένος μέχρι τέλους.

Ωστόσο, αυτό που μου έρχεται πιο δυνατά στο μυαλό, είναι απότην πρόσφατή συμμετοχή μου στην παράσταση «Αμίλητη». Εκεί, ερμήνευα τον ρόλο του Κωνσταντή, του μικρότερου αδερφού. Σε μια παύση του, πραγματικά συγκλονιστικού, μονολόγου που έγραψε ο κύριος Μπουκάλας, είδα, αλλά κυρίως ένοιωσα, ένα ολόκληρο ακροατήριο να κρατάει την ανάσα του αφήνοντας δάκρυα να κυλάνε. Πήρα τόση δύναμη από αυτή τη στιγμή που με έκανε να νοιώθω πως υπάρχω και δεν υπάρχω, πως είμαι και δεν είμαι εκεί. Ήταν μια εξαιρετική στιγμή που, αν και δεν ξέρω αν θεωρείται περίεργη κατάσταση, θα κουβαλάω μάλλον μέσα μου για πολύν καιρό.

Από την παράσταση "Στοιχειωμένοι" 

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Υπάρχουν σίγουρα οι άνθρωποι που στην κρίση προκειμένου να εξασφαλίσουν τα ήδη πρώτης ανάγκης «έκοψαν» όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητές τους, αλλά γνωρίζω και πολλούς που συνέχισαν να επενδύουν στην ψυχική τους ανάταση.

Το σίγουρο είναι ότι εν καιρώ κρίσης, οι παραστάσεις που έγιναν ήταν εξίσου πολυάριθμες με τον καιρό προ κρίσης, ίσως και περισσότερες. Δημιουργήθηκαν πολλές νέες ομάδες που με τα δικά τους, λιγοστά μέσα, έκαναν θέατρο και συνέχισαν να εκφράζονται μέσα από αυτό.

Πιστεύω λοιπόν, ότι εν καιρώ οικονομικής κρίσης, η ανάγκη για έκφραση και δημιουργία μέσω του θεάτρου, όχι μόνο έμεινε απυρόβλητη, αλλά ενισχύθηκε.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Θα ήθελα να συνεχίσω να είμαι υγιής, δυνατός και ευτυχής, ανάμεσα σε υγιείς, δυνατούς και ευτυχείς ανθρώπους, ώστε να συνεχίσω να δημιουργώ, να ταξιδεύω, να ονειρεύομαι και να απολαμβάνω τη ζωή.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Δεν ξέρω τι μήνυμα θα μπορούσα να δώσω. Ωστόσο, θα ήθελα να κάνω μια σκέψη. Αν όλος ο κόσμος μάθει να αγαπάει και να δέχεται, η ζωή μας θα γίνει πιο όμορφη.