Θοδωρής Τούμπανος: "Η Τέχνη παίζει τον ρόλο του μπροστάρη στο δρόμο έξω από τη μιζέρια, τη μαυρίλα, το ζόφο."

Πότε πρωτοήρθατε σε επαφή με το θέατρο, τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να ακολουθήσετε τη συγκεκριμένη πορεία στο χώρο της τέχνης;

Φαντάζομαι συνήθως , απάντηση σε τέτοιες ερωτήσεις είναι «όταν είδα τον τάδε σε αυτή την παράσταση» ή «όταν με πήγε ο τάδε σε αυτό το θέατρο και είδα αυτό». Στη δικιά μου περίπτωση ήταν κάπως πιο περίεργη, πιο λοξή η τάση που με έσπρωξε εκεί. Θυμάμαι τον εαυτό μου, πολύ μικρό, να στήνω αυτοσχέδιες ιστορίες -στην αυλή του σπιτιού μου, στο προαύλιο του σχολείου, στο σοκάκι έξω από το σπίτι μου- και έβαζα τους φίλους μου να τις αναπαραστήσουμε στο παιχνίδι. Ουσιαστικά μοίραζα τους ρόλους, τις συνθήκες, μια σκαλέτα ιστορίας και μετά αυτοσχεδιάζαμε πάνω στο παιχνίδι μας. Ξέρεις, είναι μια μορφή θεάτρου και αυτό- το παιδικό παιχνίδι- όταν γίνεται έτσι. Πιο παλιά είχα πει ότι συνειδητοποίησα ότι θέλω να είμαι στο θέατρο κάπου πριν την εφηβεία, όσο περνάν τα χρόνια καταλαβαίνω ότι υπήρχε πολύ πιο πριν μέσα μου- όσο δήθεν και αν ακούγεται. Απλώς ξεκίνησε σε αυλές επαρχιακών σπιτιών και αλάνες με 5-6 πιτσιρίκια που αυτοσχεδιάζανε παίζοντας τον μπατμαν ή το ζορρό και τώρα είναι πάνω σε μια σκηνή ενός θεάτρου.

Ποιες είναι οι θεατρικές και κινηματογραφικές επιρροές σας; Ποια θεατρική παράσταση θα θέλατε να σκηνοθετήσετε;

Πολλές. Κι όχι μόνο θεατρικές και κινηματογραφικές. Τα πάντα γράφουν «μέσα» σου και κατ' επέκταση στη δουλειά σου. Από μουσική , μέχρι ζωγραφική μέχρι ... Για να σου απαντήσω. Νομίζω ότι επιρρεάστηκα πολύ στο θέατρο από τον αγαπημένο μου δάσκαλο Πολύκαρπο Πολυκάρπου, αλλά και από τον Κώστα Παπακωνσταντίνου- που είχα την τύχη να με σκηνοθετήσει πριν 3 χρόνια, και καταλαβαίνω τις επιρροές του πάνω μου τώρα. Θαυμάζω πολύ επίσης τον Σπύρο Παπαδόπουλο ως ηθοποιό και σκηνοθέτη στο θέατρο. Έχει μια τρομερή αντίληψη του ρυθμού, του μέτρου, της στιγμής. Από κινηματογράφο , οι πιο τρανταχτές επιρροές νομίζω είναι ο Ταραντίνο ,ο Κάρπεντερ, οι Μόντυ Πάιθον και από τους δικούς μας ο Οικονομίδης. Καλά, είναι τα πάντα που σε καθορίζουν ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη και περνάνε μέσα σε αυτό που κάνεις. Θέλει πολλές αράδες αυτό που συζητάμε και δεν το έχουμε πιάσει ούτε επιδερμικά.

Για να μη μακρηγορώ , θεατρική παρασταση που θα ήθελα να σκηνοθετήσω , θα ήταν μια πολύ συγκεκριμένη διασκευή του Ταρτούφου του Μολιέρου. Αλλά επειδή νομίζω-και ελπίζω πως πια,αυτό θα γίνει σύντομα, θα σου απαντήσω σχεδόν όλα τα έργα του Ντάριο Φο.

Τι ρόλο μπορεί να παίξει η τέχνη στην εποχή της κρίσης και πώς βλέπετε το μέλλον της; Τι μπορεί να προσφέρει στον θεατή;

Το ρόλο που έπαιζε πάντα- και πρέπει να παίζει- του μπροστάρη στο δρόμο έξω από τη μιζέρια, τη μαυρίλα, το ζόφο. Μπορεί να προσφέρει στο θεατή μια ελπίδα, που όμως , θα πρέπει ο ίδιος να την δημιουργήσει και να την κερδίσει.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό; Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο.

Στο Θέατρο Χυτήριο , με την καινούρια μου δουλειά , «Το Πρόβατο». Το έργο ξεκίνησε ως μία μετάφραση της πρωτόλειας φάρσας του Ντάριο Φο «Unmortodavandere" , συνεχίστηκε ως μια διασκευή και κατέληξε ως κάτι πολύ διαφορετικό. Στην ουσία, πατήσαμε στην πλοκή του και μαζί με τον θίασο-στο τελευταίο στάδιο, αυτό των προβών- όλο αυτό έχει αποκτήσει μια τελείως ανεξάρτητη υπόσταση.

Η ιστορία μας λαμβάνει μέρος μέσα σε ένα επαρχιακό χάνι, κάπου , σε κάποιο σταυροδρόμι έξω από τη Λαμία, ή τα Γιάννενα ή το Άργος ή...ή...ή.... Είναι μια ιστορία για την απατεωνιά, για το βρώμικο τρόπο σκέψης που πλέον είναι νόρμα- δυστυχώς. Δε μπορώ πω πολλά για την πλοκή, διότι όντως-και όχι για λόγους μάρκετινγκ- το έργο είναι μια κωμωδία ανατροπών. Μόνο ότι υπάρχει πολύ κρασί. Πολύ χαρτί. Πολλές κομπίνες. Πολλά μυστικά . Πολλά όπλα. Οπότε ότι παραπάνω και να πω ίσως προδώσει πράγματα.

Παρουσιάστε μας τους ήρωες του έργου και πείτε μας κάποια πράγματα για τον καθένα ξεχωριστά τόσο ως ρόλο όσο και ως ερμηνευτή/ερμηνεύτρια.

Ο Πάτερ- Ιωάννης (Γιάννης Ντάσιος) διατηρεί ένα ξεπεσμένο χάνι στη μέση του πουθενά, κάπου δίπλα από έναν επαρχιακό δρόμο. Εκεί δουλεύει αποκλειστικά η αδερφή του Μαρία (Κωνσταντίνα Δαούτη) όπου έχει αναλάβει να κάνει τα πάντα- από μαγείρεμα, μέχρι καθάρισμα, σέρβις κλπ.

Ο Πάτερ-Ιωάννης μαζί με τον αδερφικό του φίλο Μάρκο (Γιώργος Ημέρης) είναι αυτό που λέμε «επαγγελματίες χαρτοκλέφτες», κλέβουν όποιον τυγχάνει να μπει σε αυτό το ξεχασμένο κι από το Θεό μέρος, περιμένοντας «το τέλειο θύμα, το ένα και μοναδικό κορόιδο», ζούνε με αυτό το όνειρο, είναι ο δικός τους Γκοντό. Φυσικά περιττό να πούμε πως η Μαρία, όχι μόνο δεν εγκρίνει όλη αυτή την κατάσταση, αλλά στα όρια της πλέον, είναι έτοιμη να τα παίξει όλα για όλα για να ξεφύγει από αυτή τη ζωή.

Στη συνάρτηση μπαίνει ένας μεθυσμένος πελάτης (Λεωνίδας Μικρόπουλος), ένας εύθυμος χαρακτήρας, που απλώς ψάχνει παρέα και θέλει να περνάει καλά και ένας Περαστικός (Μιχαήλ Άγγελος Δρόσος) όπου έχει έρθει από την πόλη και χάνεται μέσα στις ερημιές.

Θα μιλήσω συνολικά για τον θίασο και θα πω πως όλα τα παιδιά δίνουν πραγματικά όλο τους το είναι στην παράσταση και νιώθω πολύ τυχερός που συνεργάζομαι μαζί τους.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Να επιβιώσω για αρχή, όπως όλοι. Να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς και ανθρώπινα, πράγμα που στις μέρες μας φαντάζει ουτοπία. Από εκεί και πέρα, στα επαγγελματικά, πιστεύω ότι μέσα στο καλοκαίρι θα έχουμε την επίσημη ανακοίνωση των παραστάσεων όπου θα τρέξουμε τη σεζόν 2020-2021.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να κοιτάξουμε όλοι μέσα μας και γύρω μας, να βρούμε όλες τις εκφάνσεις φασισμού που κουβαλάμε- ως βαριά άρρωστη κοινωνία όπου είμαστε- και να τις στείλουμε εκεί που είναι η φυσική τους θέση. Στον πάτο του πηγαδιού.