Το Κορίτσι και το Αγόρι μέσα στο Σπίτι

Φωτογραφία Λάμπρος Καζάν

Χθες βράδυ, την ώρα που η Πανσέληνος του Λύκου μαγνήτιζε βλέμματα, όνειρα και υποσχέσεις το Θέατρο Αυλαία «μεταμορφώθηκε» στο σπίτι όπου Εκείνη ζει με την ανάμνηση Εκείνου! Μας υποδέχτηκε στην οικεία της για να μας διηγηθεί το αιώνιο μαρτύριό της, να μας μιλήσει για τον Έρωτα που έγινε δήμιος. Οι στιγμές που ζήσαμε βγαλμένες από ένα σκοτεινό παραμύθι που η ίδια η ζωή φοβάται να γράψει.

Το "Θέατρο του Άλλοτε" ξεκίνησε την νέα δεκαετία με ένα έργο, που μπορεί να ανεβαίνει για 5η συνεχή χρονιά, όμως συνεχίζει να συγκλονίζει κοινό και κριτικούς. Απλά και ουσιαστικά τα μηνύματά του, πίστη στην ανθρώπινη δύναμη και ψυχή! Κάθε παράσταση αυτής της θεατρικής ομάδας είναι μια πηγή πολιτισμού, ένα μάθημα αξιών, μια αναγέννηση της ελπίδας μέσα από τις στάχτες της ρουτίνας. Μπορούν, μέσα από τα εξαιρετικά τους ανεβάσματα, να «μετατρέπουν» τον κάποιον σε Άνθρωπο!

Μέσα από ένα κείμενο «γροθιά» στις ξεχασμένες έννοιες της ουσιαστικής Αγάπης η συγγραφέας Μαρία Ράπτη δημιούργησε μια ερωτική ιστορία παρόμοια με άστρο φωτεινό σε σκοτεινό ουρανό!

Σαν μαέστρος η Βαρβάρα Δουμανίδου μέσα από την εξαιρετική της σκηνοθεσία έκανε τις λέξεις ένα κονσέρτο εικόνων, συναισθημάτων και γεγονότων. Πολύ σημαντικό το διαδραστικό στοιχείο που έκανε το κοινό κομμάτι των στιγμών. Στην συνέχεια να της εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για την συγκλονιστική της ερμηνεία. Μέσα από ένα βλέμμα «βουτηγμένο» στον ποταμό του πόνου, με κινήσεις που έλεγαν περισσότερα από τα λόγια της δημιούργησε στο κοινό έντονα το συναίσθημα της ενσυναίσθησης. Έφερε στα μάτια μας ένα δάκρυ που όμως δεν το επέτρεψε να κυλήσει. Στο πρόσωπό της είδαμε κομμάτια του χαρακτήρα μας που δεν γνωρίζαμε, γεγονότα που λησμονήσαμε και υποσχέσεις που δεν εκπληρώσαμε. Ένας μονόλογος - καταπέλτης για όνειρα και στιγμές που δεν ζήσαμε.

Και την ώρα που προσπαθούσες να νιώσεις τον πόνο του ανθρώπου που μένει πίσω ήρθε Εκείνος. Πήρε την σκυτάλη σαν αστραπή. Ο ηθοποιός, Δημήτρης Βασιλειάδης, μέσα από την δυναμική του παρουσία επί σκηνής ήταν η ψυχή που πάγωσε το αίμα στις φλέβες μας, η φωτιά που έκαψε την συνείδησή μας. Κάθε του βήμα ήταν λες και μια μικρή πτήση ανάμεσα στο τότε και το τώρα. Από την μία στιγμή στην άλλη έβλεπες έναν δράκο που ήταν έτοιμος να διαλύσει τα πάντα για το πρόσωπο που αγαπά ενώ ταυτόχρονα γινόταν ένα μικρό, φοβισμένο παιδί σε κάθε παιχνίδι του Θανάτου. Ο δικός του μονόλογος ένα τράνταγμα της γης! Τα θερμά μου συγχαρητήρια για την καθηλωτική του ερμηνεία!

Να μην ξεχάσω να πω ένα μεγάλο μπράβο στην αφανή ηρωίδα της χθεσινής παράστασης, την ηθοποιό Μαρία Σεμερτζίδου. Ένα μικρό πέρασμα από την σκηνή ήταν αρκετό για να δείξει την δυναμική της παρουσία στο εξαιρετικό αυτό ανέβασμα. Επιπλέον η συνδρομή της σαν βοηθός σκηνής ήταν πολύτιμη και η επαλήθευση ήρθε από το αποτέλεσμα!

Το σκηνικό της παράστασης είχε την οικειότητα του σπιτιού μας. Τα κεριά «έριχναν» μια χρυσόσκονη μαγείας με το μαύρο να κάνει συντροφιά στο λευκό, όπως το καλό με το κακό.

Φεύγοντας λάβαμε μια αποστολή από τους ήρωες, να αγκαλιάσουμε τους δικούς μας ανθρώπους και να εκφράσουμε τα σ' αγαπώ που βρίσκονται αιχμαλωτισμένα σε στόματα κλειστά. Γιατί η πραγματική ευτυχία υπάρχει στην αληθινή και ουσιαστική αγάπη!